เนื่องจากว่างานรับปริญญาของนางคนนี้ จึงทำให้พวกเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เป็นการรวมตัวกันที่ดีมากๆครั้งหนึ่ง
ไม่ได้เจอเพื่อนที่ไม่เจอกันมา7ปี ต่างคน ต่างหน้าที่ ต่างวาระ แต่ความเป็นเพื่อนก็ยังคงมีอยู่ แต่ไม่ได้ถ่ายภาพอะไรมามากมายนะ
เพราะมัวแต่กินเหล้า 55 ร้านก็บรรยากาศงั้นๆ แต่ก็สนุก เค้าถึงได้บอกว่า เหล้าเค้ามีไว้กินกับเพื่อน เป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งนะคะ
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งค่ะ ที่เพิ่งออกมาจากเรือนจำคลองเปรมในข้อหาคดียาเสพย์ติด เพื่อนไปติดอยู่เกือบ1ปีได้ แต่เตยก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ก็คือไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้มา 7ปี พอมาเจอครั้งนี้ทำไมแม่งโคตรหล่อเลยวะ เป็นดาราได้นะมึงเนี่ย ก็นั่งกินเหล้ากันไปเพื่อนก็เล่าเรื่องราวสมัยที่มันยังอยู่ในเรือนจำให้ฟัง เพื่อนบอกว่าพวกขาใหญ่ หรือขายยาในคุก และทุกๆเรื่องที่เราเห็นในหนังอะ เรื่องจริงทั้งนั้น แล้วพวกขาใหญ่ก็จะสักเยอะๆ เพื่อนบอกว่าเจอมาคนนึง ทุกขุมขนไม่มีที่ว่างให้ผิวหายใจเลยมีแต่รอยสัก เพื่อนได้ออกมาเร็วเพราะได้ไปฝึกที่ภาคใต้มาด้วย นี่แหละนะชีวิตลูกคนมีเงิน แต่มันก็ได้บอกว่าไม่เอาอีกแล้วเข็ดแล้ว ชีวิตนี้กูจะไม่กลับไปที่นั่นอีก คนเราจะรู้สึกความสำคัญของสิ่งนั้นๆก็คือตอนที่ต้องสูญเสียไป และแล้วเราก็ได้เห็นความสำคัญของ "อิสระ" จากเพื่อนคนนี้นี่แหละ
ตอนไปถ่ายรูปกับเพื่อนงานรับปริญญา ก็บังเอิญได้เจอวงนี้ Phoenix (เขียนงี้หรือเปล่า) ผู้โด่งในจาก youtube
ดูวีดีโอตัวอย่างคลิกจ่ะ ด้วยการรับจ้างบอกรักในสไตล์ไม่เหมือนใคร เออก็เจ๋งดี ยืนดูเค้าเต้นแร้งเต้นกาพอเป็นพิธี แล้วก็ถ่ายรูปกับเพื่อนจนเสร็จเพื่อนเข้าหอประชุม ด้วยความที่เราหิวข้าวมาก ก็เลยจะกินมันในhall D น่ะแหละ อยากจะบอกว่า คนขายราดหน้าในศูนย์อาหาร หล่อมากกกกกก น่ารักตี๋ๆ สไตล์เหมือนพี่บุรินทร์เลยอ่ะ ไอ้เราก็สังเกตว่าคนต่อแถวยาวมาก อาม่าก็มาต่อด้วย(สงสัยแม่ยก) ไม่รู้ของเขาอร่อยหรือเปล่า แต่รู้ว่าน่ารัก ไม่ได้ถ่ายรูปมานะคะ อาย เชิญไปดูไปชิมได้ค่ะ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตต์ Hall D ร้านราดหน้าหมูนุ่ม (โฆษณาให้เขาเพื่อ) แต่นี่ก็ไม่รุ้ว่าอร่อยมั้ย แต่รู้ว่าหล่อ 555
แต๊แน่ว ใครเอ่ย
@MiffiiZ สาวส้มจ้า เพื่อนสาวจากtwitter ดีใจมากๆเลยได้เจอกันเพราะทวิตคุยกันมานานมากแต่ก็ไม่เคยเจอกันเลย เจอตัวจริงแล้วน่ารักกว่าในรูปซะอีก สู้เราก็ไม่ได้ ตัวจริงเงือก รูปก็เงือก ก็คุยกันนิดหน่อยตามประสาสาวๆ แล้วก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
ตอนขากลับเด็ดที่สุด เราได้ไปกินส้มตำที่ซอยวงศ์สว่าง 9 หรือ 11 เนี้ยแหละไม่แน่ใจ มันอยู่คาบกึ่งกันอ่ะ เป็นร้านส้มตำเพิงหมาแหงนข้างทางไม่มีชื่อร้าน อร่อยมากกกกกกกกกก ตอนแรกกะกินเล่นๆ ดันกินซะจริงจังเลย อร่อยมากจนต้องขอถ่ายรูปเก็บมาอัพบล็อกกันเลย แต่กินไปเยอะละ ใกล้หมดแล้ว ภาพเลยไม่ค่อยน่ากินนะ
ส้มตำปูปลาร้า
ส้มตำไทยใส่ปู
เศษลาบหมู (กินจะหมดแล้ว)
คอหมูย่างงงงง
ซากต้มแซ่บหมู พอดีกระดูกอ่อนไม่มีหมด ดูไม่น่ากินเพราะเรากระซวกกันไปหมดแล้ว แต่อร่อยจริงๆนะเออ ไม่โม้
ซากข้าวเหนียว
ภาพขณะกำลังกระซวก
บรรยากาศภายในร้าน ลูกทุ่งสุดๆ ราคาก็ไม่แพงนะคะ ทั้งหมด2ร้อยกว่าบาท กินกันไป2ชุดใหญ่ได้เยอะกว่านี้ แนะนำค่ะ ยังไงเชิญลองไปทานกันได้ ซอยวงศ์สว่างระหว่าง 9-11 อะ
ยังไม่จบกระบวนการแดรก พอตกเย็นก็ไปกินหมูกะทะกันต่อที่ นานาหมอชิตค่ะ แต่ว่าไม่แนะนำนะ ไม่อร่อยเท่าไหร่อ่ะ อาหารทะเลไม่สด
ภาพค่ะ
รูปไม่ชัด กล้องมือถือ มืดด้วยจ่ะ มือสั่นด้วย
รูปเพื่อนรักกับแฟนสาว
อีกคู่
ถึงได้บอกไงว่า valentine สำหรับคนโสดมันทรมาน ต้องมานั่งมามองคนจู๋จี๋กัน สำหรับวันที่ผ่านไป ก็ขอให้มันเป็นวันที่ดีๆในความทรงจำวันหนึ่ง ของขวัญวาเลนไทน์ปีนี้ไม่ขอไรมาก ขอแค่ผู้ชายหล่อรวยนิสัยดีมีเวลาให้ได้ไหม!!!
